سرطان مثانه در مردان (علائم و درمان )

سرطان مثانه در مردان بیماری است که بخاطر سرطان های دیگری از جمله پروستات و بیضه که علائم مشترکی را فرد تجربه می کند کمتر مورد توجه قرار گرفته است .حال آنکه این بیماری در مردان به چهارمین بدخیمی پیشرو شهرت دارد که که با نرخی در حدود شش به یک از سرطان بیضه پیشی می گیرد.

سوابق دردهای شایع ناحیه تناسلی امکان شک فرد به مثانه را کاهش داده و در نظر خود احتمال را به بیماری دیگری می دهد

تقریباً ۹۰ درصد از افرادی که به سرطان مثانه مبتلا می‌شوند، سنی بالاتر از ۵۵ سال دارند. سرطان مثانه در اکثریت قریب به اتفاق بیماران معمولاً زمانی که تشخیص داده می‌شود، خطرناک نیست اما امکان تهاجمی شدن آن وجود دارد.

سرطان مثانه معمولاً به تدریج عود می‌کند و گاهی اوقات باعث می‌شود که بیمار مجبور به انجام درمان‌های متعدد شود. حدود ۲۰ درصد از بیماران، دارای سطح تهاجمی این بیماری هستند که معمولاً خطرناک است و به درمان‌های اساسی‌تری نیاز دارد. عوامل فردی مانند سلامت کلی و ریسک‌فاکتورهایی مانند سیگار کشیدن تأثیر قابل توجهی بر روند بیماری دارند.

برای شناخت بهتر و همچنین پیشگیری از ابتلا به این سرطان، این مطلب را تا انتها بخوانید.

سرطانی که مردان را بیشتر از زنان درگیر می‌کند/ این نشانه را کاملا جدی بگیرید

علائم سرطان مثانه در مردان

این بیماری معمولا بدون درد است . شایع‌ترین علامت بد خیمی سرطان مثانه، وجود خون در ادرار (هماچوری) است. هماچوری باعث می‌شود ادرار به رنگ قرمز روشن به نظر برسد.که البته هم ممکن است متناوب باشد هم مداوم .

هر چند خون داخل ادرار  معمولا  ناراحت کننده است اما نه تشخیص سرطان است و نه پیش بینی کننده شدت بدخیمی.

اگر متوجه شدید که رنگ ادرار شما تغییر کرده و نگران هستید که حاوی خون باشد، به پزشک مراجعه کنید. در این مرحله پزشک نیز با در خواست آزمایش می تواند خون را در ادرار شما ردیابی کند

علائم و نشانه های سرطان مثانه می تواند بر اساس اندازه و محل تومور و همچنین مرحله بیماری متفاوت باشد . علاوه بر خونریزی، علائم دیگری ممکن است شامل موارد زیر باشد:

خود شما نیز می توانید با استفاده از نوار ادرار بهار افشان به سادگی فاکتور های داخل ادرار خود از جمله خون را در خانه بررسی کنید

علت بروز سرطان مثانه در مردان چیست؟

سرطان مثانه زمانی شروع می‌شود که سلول‌های مثانه تغییراتی (جهش) در DNA خود ایجاد می‌کنند. این تغییرات به سلول می‌گویند که به سرعت تکثیر شود و زمانی که سلول‌های سالم می‌میرند، سلول‌های سرطانی به زندگی ادامه می‌دهد و توموری را تشکیل می‌دهند که می‌تواند به بافت طبیعی بدن حمله کرده و آن را از بین ببرد. با گذشت زمان، سلول‌های غیرطبیعی می‌توانند جدا شده و در بدن پخش شوند.

سرطان مثانه مردان را سه تا چهار برابر بیشتر از زنان مبتلا می‌کند، به طوری که از هر 10 مورد، 9 مورد بالای 55 سال رخ می‌دهد.

آمار مبتلایان به این نوع بیماری نشان می دهد که بیماری در مردان سفیدپوست شایع‌تر از مردان سیاه‌پوست است.

علت دقیق سرطان مثانه همیشه مشخص نیست، اما عوامل موثری وجود دارد که ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی می توانند به آنها اشاره کنند.

ریسک‌ فاکتورها بروز سرطان مثانه در آقایان

فراتر از جنسیت مرد، نژاد و سن بالات عواملی که ممکن است خطر ابتلا به سرطان مثانه در مردان را افزایش دهند عبارتند از:

سیگار کشیدن: استعمال سیگار می‌تواند خطر ابتلا به سرطان مثانه را با تجمع مواد شیمیایی مضر در ادرار افزایش دهد.علاوه بر این، این خطر در ارتباط با تعداد سیگارهایی که مصرف می کنید افزایش می یابد.

وقتی سیگار می‌کشید، بدن شما مواد شیمیایی موجود در دود را پردازش می‌کند و مقداری از آنها را در ادرار دفع می‌کند. این مواد شیمیایی مضر ممکن است به پوشش مثانه آسیب برساند و خطر ابتلا به سرطان را افزایش دهد.

افزایش سن: خطر ابتلا به سرطان مثانه با بالا رفتن سن افزایش می‌یابد. بروز این بیماری در هر سنی ممکن است، اما اکثر افرادی که به سرطان مثانه مبتلا می‌شوند، بالای ۵۵ سال سن دارند. مردان بیشتر در معرض ابتلا به این بیماری هستند.

قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی خاص: مواد شیمیایی مرتبط با خطر سرطان مثانه شامل آرسنیک و مواد شیمیایی مورداستفاده در ساخت رنگ، لاستیک، چرم، منسوجات و محصولات رنگ است.

التهاب مزمن مثانه: عفونت‌ها یا التهاب‌های مزمن یا مکرر ادراری (سیستیت)، مانند استفاده طولانی مدت از سوند ادراری، ممکن است خطر ابتلا به سرطان مثانه را افزایش دهد.

سابقه خانوادگی: اگر یکی از اعضای خانواده (والدین، خواهر و برادر یا فرزند) سابقه سرطان مثانه داشته باشد، ممکن است خطر ابتلا به این بیماری در شما افزایش یابد.

نکته قابل توجه این است که تحقیقات مشخص کرده سرطان مثانه سرطانی  است که مردان را بیشتر از زنان درگیر می‌کند

سایر عوامل ممکن است عبارتند از: 

با استفاده از کیت تست پرستات می توانید از بیماری خود نیز مطلع شوید

مراحل بیماری

بر اساس بررسی نتیجه آزمایش، یک متخصص معروف به انکولوژیست اورولوژی سرطان را مرحله بندی می کند. مرحله بندی سرطان برای تعیین دوره درمان مناسب بسته به ویژگی های تومور استفاده می شود. همچنین می تواند به پیش بینی پیامد احتمالی (پیش آگهی) بیماری کمک کند.

مرحله بندی بر اساس نوع و محل تومور به شرح زیر طبقه بندی می شود:

اگر غدد لنفاوی درگیر باشند، “N+” در انتهای مرحله تومور (به عنوان مثال، T3N +) برچسب گذاری می شود. اگر سرطان به غدد لنفاوی و اندام های دور متاستاز داده باشد، “N+M1” در انتهای مرحله تومور برچسب گذاری می شود

سرطان مثانه چگونه درمان می‌شود؟

بسته به مرحله تشخیص، چندین روش مختلف برای درمان سرطان مثانه وجود دارد. جراحی برای برداشتن سلول‌های تومور، شیمی‌درمانی برای از بین بردن سلول‌های سرطانی، ایمونوتراپی برای کمک به تقویت سیستم ایمنی و پرتودرمانی برای از بین بردن سلول‌های سرطانی همه روش‌های رایج درمان هستند.

تومورهای Ta، Tis و T1

روش اصلی درمان سرطان های Ta، Tis و T1 برداشتن تومورهای قابل مشاهده با جراحی است. 14  این روش که به عنوان برداشتن تومور مثانه از طریق مجرای ادرار (TURBT) شناخته می شود ، تحت  بیهوشی عمومی  یا  منطقه ای  با استفاده از یک سیستوسکوپ مجهز به ویژه انجام می شود.

متخصص اورولوژی همچنین ممکن است شما را تحت یک دوره شیمی درمانی قرار دهد تا تمام سلول های سرطانی باقی مانده را از بین ببرد. میتومایسین C یک عامل شیمی درمانی رایج است.

اگر احتمال عود سرطان وجود دارد (مانند تومورهای مرحله Tis)،  ممکن است از ایمونوتراپی  برای کمک به تقویت سلول های بدن برای مبارزه با تومور استفاده شود. واکسن  Bacillus Calmette-Guerin (BCG) که در سال 1921 برای مبارزه با سل ساخته شد، در جلوگیری از عود سرطان زمانی که مستقیماً به مثانه تزریق می شود، موثر است.

تومورهای T2 و T3

تومورهای تهاجمی تر T2 و T3 ممکن است به چیزی بیش از حذف تومورهای قابل مشاهده نیاز داشته باشند. در این مرحله از بیماری، بسیاری از اورولوژیست ها  سیستکتومی رادیکال را توصیه می کنند که در آن کل مثانه همراه با غدد لنفاوی مجاور، غده پروستات و وزیکول های منی برداشته می شود. 15 شیمی درمانی مکمل اغلب توصیه می شود.

در حالی که سیستکتومی رادیکال بدون شک زندگی را تغییر می دهد، تکنیک های بازسازی جدیدتر تاثیر عملکردی این روش را کاهش داده است. امروزه یک اورولوژیست ماهر می تواند با استفاده از بخشی از دستگاه روده مثانه جایگزین ایجاد کند و جریان ادرار را تغییر مسیر دهد تا بتوانید مانند قبل ادرار کنید. از جنبه منفی، اختلال نعوظ بیشتر یک قانون است تا استثنا.

تومورهای کمتر تهاجمی T2 ممکن است گاهی اوقات با سیستکتومی جزئی درمان شوند. این شامل برداشتن ناحیه آسیب دیده مثانه است و نیازی به جراحی ترمیمی ندارد. سیستکتومی جزئی به ندرت در افراد مبتلا به سرطان مرحله T3 استفاده می شود.

تومورهای T4

با توجه به اینکه تومورهای T4 با گسترش سرطان به خارج از مثانه مشخص می شوند، سیستکتومی رادیکال تنها می تواند تا حد زیادی برای کنترل بیماری انجام دهد.

اگر سرطان هنوز اندام های دوردست را تحت تأثیر قرار ندهد، شیمی درمانی (با یا بدون پرتو) معمولاً اولین گزینه خواهد بود. 16 اگر شیمی درمانی بتواند تومور را کوچک کند، سیستکتومی ممکن است در نظر گرفته شود. اگر شیمی درمانی غیرقابل تحمل باشد، ممکن است از پرتودرمانی همراه با داروهای ایمونوتراپی مانند آتزولیزوماب یا پمبرولیزوماب استفاده شود.

از آنجایی که بعید است درمان تومور T4 را درمان کند، بیشتر تمرکز بر کاهش پیشرفت بیماری و حفظ بهترین کیفیت زندگی ممکن است.

میزان بقا پس از درمان سرطان مثانه می تواند بر اساس مرحله بیماری در زمان تشخیص متفاوت باشد. این نرخ ها بر اساس درصد افرادی که به مدت پنج سال پس از اتمام درمان زنده مانده اند توصیف می شود.

از نظر آماری، میزان بقای پنج ساله به شرح زیر است:

البته توجه داشته باشید که این بدان معنا نیست که انتظار می رود شما فقط پنج سال زندگی کنید. ارقام صرفاً برای سنجش اثربخشی درمان است. بسیاری از افرادی که برای سرطان مثانه درمان می شوند، بیش از 15 سال زندگی طولانی و سالمی خواهند داشت

پیشگیری از سرطان مثانه در مردان

حتی اگر برای سرطان مثانه با موفقیت درمان شده باشید، اغلب زمان می‌برد تا خود را با آنچه پیش رو دارید تنظیم کنید. عود بیماری شایع است و احتمالاً باید سبک زندگی خود را تغییر دهید تا یک قدم جلوتر از بیماری بمانید.

طبق تحقیقات دانشکده پزشکی دیوید گفن در لس آنجلس، 39.1٪ از افرادی که برای سرطان مثانه تحت درمان قرار می گیرند، بدون پیشرفت بیماری عود می کنند، در حالی که 33٪ با پیشرفت بیماری عود می کنند. 19 برای این منظور، بسته به ماهیت و شدت بیماری شما، ممکن است هر سه تا شش ماه یکبار به یک ارزیابی معمول نیاز باشد. این ممکن است شامل سیستوسکوپی معمول، سیتولوژی ادرار و سایر آزمایشات خون، ادرار یا تصویربرداری باشد.

همچنین باید اقدامات بیشتری را برای کاهش خطر عود شخصی خود انجام دهید. از جمله ملاحظات: